Artykuł, napisany z myślą o amatorach świata webmasteringu, przedstawia i opisuje kilka języków programowania stron WWW. Przedstawia ich stopnie trudności i prezentuje ocenę przydatności.
Może i Ty zapragnąłeś pozostawić w sieci coś więcej niż tylko wpis do kolejnej księgi gości? Nie wiesz od czego zacząć? Boisz się, że nie sprostasz ciężkiemu kodowaniu? Jeśli tak, to nie martw się, od czego masz WebInside;-)
Zaczniemy od definicji. Webmaster – osoba tworząca strony Internetowe, gdzie indziej możemy spotkać się z tłumaczeniem: opiekun stronnic WWW.
To wszystko – kody, parametry i aplikacje, paradoksalnie jest bardzo proste. Jeśli nie masz czasu (lub chęci) uczyć się różnych poleceń budujących stronę Internetową, zawsze możesz skorzystać z edytora. Dzielimy je na dwie grupy: tekstowe i graficzne. Do obsługi pierwszego typu niezbędna jest znajomość HTML-a (zaraz opowiem o nim), bowiem edytor ten pomaga nam tylko we wstawianiu konkretnych komend. Edytory graficzne wykorzystują metodę WhatYouSeeIsWhatYouGet (WYSIWYG), tzn. „to, co widzisz jest tym, co masz”. Ty tylko wpisujesz tekst, wstawiasz obrazki, a edytor sam generuje kod strony. Bardzo proste i przyjemne, ale ma parę minusów. Po pierwsze nie mamy pełnej kontroli nad kodem strony – teoretycznie jest taka możliwość, jednak po naszych poprawkach programy potrafią uporczywie wracać do swoich, nie zawsze najlepszych, wersji. Po drugie edytory takie nie koniecznie muszą być najnowsze. Oznacza to, że niektóre mogą używać przestarzałych komend. Ponadto produkty firmy Microsoft niechętnie używają tagów używanych tylko przez konkurencję. No i dochodzimy do trzeciego, najważniejszego, aspektu. Myślę, że Twoje ambicje są większe niż podstawy. Poniżej przedstawiam pokrótce charakterystykę kilku najpopularniejszych języków komputerowych, używanych przy tworzeniu stron Internetowych. Przedstawiam je w kolejności w jakiej – moim zdaniem – powinieneś się ich uczyć [poziom trudności: od * do ****]:
HTML [*] (HyperText Markup Language / język hipertekstowych znaczników) – zupełne podstawy, od tego zaczyna każdy webmaster. Składa się on ze znaczników (tagów), czyli komend zawartych pomiędzy znakami < i >.
CSS [*] (Cascading Style Sheet / kaskadowe arkusze stylów) – język ten dotyczy tylko i wyłącznie formatowania wyglądu strony. Jest bardzo pomocny przy redagowaniu dużej witryny.
JS [**] (JavaScript / skrypty Javascript) – język skryptowy, wykonywany przez przeglądarkę. Dzięki niemu można dodawać interaktywne elementy, takie jak animowane teksty, ukrywać/odkrywać warstwy i inne tego typu duperelki 🙂
DHTML [**] (Dynamic HyperText Markup Language / dynamiczny język hipertekstowych znaczników) – dynamiczne rozszerzenie zwykłego HTML-a, bazujące na JS i CSS.
Java [**] – język wykonywany przez aplet – mały programik ściągany łącznie ze stroną.
PHP [***] (PHP Hypertext Preprocessor / PHP Preprocessor Hipertekstu) – język skryptowy, wykonywany po stronie serwera. Oznacza to, że żeby skrypt został wykonany potrzebujesz serwera z zainstalowaną obsługą PHP. Żeby testować skrypty w domu, musisz zainstalować sobie serwerek i interpreter PHP (programy dostępne na stronie).
CGI [****] (Common Gateway Interface / powszechny interfejs połączeń) – dość trudny język skryptowy wykonywany przez serwer; skrypty umieszczane są w oddzielnych plikach.
XML [**] (eXtensible Markup Language / rozszerzony język znaczników) – jest to język opisujące dane/informacje stosowany na stronach jak i również w programach.
WML [*] (Wireless Markup Language / język „bezprzewodowych” znaczników) – używany do tworzenia stron w systemie WAP, czyli odczytywanych później przez telefony komórkowe.
MySQL [***] – baza danych.
Flash [**] – technologia, za pomocą której, tworzy się animacje na potrzeby stron WWW i nie tylko, zajmujące stosunkowo mało miejsca; bardzo popularna w Internecie. Wykorzystuje język skryptowy ActionScript do zaawansowanych funkcji.
ASP [***] (Active Server Pages / aktywne strony serwera) – kolejny język skryptowy wykonywany po stronie serwera.
Kursy tych wszystkich języków dostępne są na łamach serwisu webinside.pl. Ponadto, jeżeli już teraz chcesz się przekonać, jaki kod ma na przykład ta strona, możesz to zrobić klikając prawym przyciskiem myszki w oknie przeglądarki i wybierając opcję Pokaż Źródło. Widzisz? Zapewne rzuciły ci się w oczy znaki < i >. To są właśnie tagi HTML-a.
